Saying goodbye

Dinsdag 16 februari was het dan eindelijk zover. Ondanks alle voorbereidingen voor deze reis ben ik mij er nooit van bewust geweest dat deze klap nu zo hard aan zou komen. Ik wist dat ik dit moeilijk zou gaan vinden, dat wist ik al lang. Maar het echte besef, het besef dat ik iedereen om mij heen zolang niet kan zien, dringt nu pas tot mij door.

Hoewel ik gisteravond ook al wat tranen heb gehuild toen Tim, mijn broertje, mij welterusten wenste voordat hij naar bed ging en ’s middags toen papa mij een knuffel gaf heb ik nog geen moment kunnen bevatten hoe erg dat ik de mensen om mij heen zou gaan missen. Tot het moment dat ik thuis de auto instapte op weg naar Schiphol heb ik nooit beseft dat ik zolang weg zou zijn van thuis, mijn familie en mijn vrienden.

Maar ondanks al die tranen gisteren heb ik een ontzettend leuke dag gehad. Mama had wortelstamppot gemaakt, één van mijn favorieten. ’s Avonds zijn mijn vriendinnen nog langs geweest en heb ik een super leuk cadeau gekregen; een kussensloop met allerlei foto’s zodat ik hen niet hoef te missen. We hebben een super leuke, gezellige avond gehad, maar afscheid nemen is raar. Niet alleen het afscheid van deze avond, maar de hele week al. Het voelt dubbel. Ondanks dat ik enorm veel zin had om te beginnen aan deze reis vond ik het ook jammer dat ik alle leuke dingen, gezellige avondjes en de mooiste feestjes van thuis zou missen voor de komende drie en halve maand.

Maar vandaag is het dus zover, mijn reis naar Suriname begint. Het begin van deze reis vind ik verschrikkelijk. Als we in de auto zitten, is te merken dat iedereen het spannend vindt. Mama lacht af en toe wat als zij zich omdraait naar Tim en mij. Papa kijkt regelmatig in de spiegel en Tim staart zwijgend uit het raam. Het enige wat door mij heen gaat is hoeveel dat ik hen ga missen.

Plots krijgt Tim een bloedneus. Dit heeft hij wel vaker als hij zich wat druk maakt. Ik pak wat zakdoekjes voor hem en probeer hem te helpen met het stoppen van zijn bloedneus. Terwijl ik dit doe zie ik langzaam de tranen over zijn wangen rollen. Ik vind het heel erg lastig om in te schatten hoe dit voor hem is. Ik heb geen idee of hij beseft dat ik zo lang weg zal zijn, maar hij is er zeker op zijn eigen manier mee bezig. Normaal is hij namelijk nooit zo stil als nu. Ik kan dan ook niet ontkennen dat ik me op dit moment afvraag waar ik in godsnaam mee bezig ben. Waarom dat ik mijn familie dit aan doe. Maar ik weet ook dat zij mij deze nieuwe ervaring als geen ander gunnen. Dat ze hopen dat ik een super mooie tijd zal gaan hebben. Toch beginnen nu ook mijn ogen waterig te worden.

Op Schiphol treffen we Jolien en haar familie en vrienden. Wat ben ik blij dat ik samen met haar dit avontuur aanga. We brengen onze bagage weg en lopen vervolgens samen met iedereen naar het panoramaterras om wat te drinken. Ondanks dat het onze vlucht vertraging heeft is nu het moment aangebroken om daar de douane te gaan. Voor ik het weet lopen de tranen al weer over mijn gezicht. Wat een jankerd ben ik ook, vreselijk.

Na al die tranen begint mijn reis nu echt. Jolien en ik stappen het vliegtuig in. We hebben een lange vlucht voor boeg. Tijdens de vlucht lachen we veel, maar er schieten ook allerlei gedachten door ons heen. Gedachten die ik al eerder in deze blog beschreven heb; waar zijn we in vredesnaam mee begonnen.

Afgezien van deze ietwat ontkrachtende gedachten heb ik heel erg veel zin in mijn tijd in Suriname. Ik ben harstikke benieuwd naar het eten, de mensen, de cultuur en alles wat we gaan doen en meemaken in en van het land!

Voor nu veel liefs uit het vliegtuig!